گفتمش و گفتا

گفتمـش از مـه نكوتـر چيسـت گفتـا روی من
گفتـم از خورشيــد گفتــا هــم رخ نيكـوی من
گفتمـش موزونتـر از شمشـاد گفتـا سـرو باغ
گفتمـش زيـن هـر دو گفتـا قامت دلجـوی من
گفتمـش خـوشبـوتـر از عنبر بگفتـا مشك تـر
گفتمش زين هر دو خوشبوتر بگفتا موی من
گفتمـش خــم تــر زمـــاه تـــو بگفتــا قامتـت
گقتمش زيـن هـردو گفتـا كين خم ابروی من
گفتمـش سـوزنـده تـــر از نــار گفتــا دوريـم
گفتمش زين هردو گفتا خال چون هندوی من
درفـزا گفتـم چـو بهتـر از ارم گفتـــــا بهشت
روح افـزاتـر بگفتـم زيـن دو گفتـا كـــوی من
گفتمـش از شب سيه تـر چيست گفتـا روي تـو
گفتمـش زيـن هر دو گفتا ای عطارد موی من
ملاصالح شوشتري

ای دل نگفتمت

ای دل نگــفتمت كـه ززلفـش عنــان بتـــاب
كاهنگ چين خطا بود از بهر بهر مشك ناب
اي دل نگـفتمت كـــــه زلعـلش مجـوی كــام
هــر چنـــــد كـام مسـت نباشـــد مگر شراب
ای دل نگـفتمت كـــــه بچشمـش نظــر مكـن
كز غم چنان شوی كه نبينی بخـواب خـواب
ای دل نگـفتمت كــــه زتـركان بتـــاب روی
زانـرو كــــه ترك ترك ختائــی بود صـواب
ای دل نگـفتمت كــــه مـرو در كمنـد عشـق
آخــر بقصـد خويـش چـــــــرا ميكنی شتـاب
ای دل نگـفتمت كـــه اگـــــر تشنه مـرده ئي
سيراب كی شود جگــــر تشنه از شـــراب
ای دل نگفتمت كه منال ار چـــــه روشنست
كـز زخــم گــوشمـال فغـــان ميكنـــــد رباب
ای دل نگفتمت كه مريز آبــــــروی خـويـش
پيـش رخـــــی كـــزو بـــــرود آبــــروی آب
ای دل نگـفتمت كـــه زخـوبان مجـوی مهــر
زانـــــرو كـــه ذرّه مهـــر نجـويـد ز آفتــاب
ای دل نگـفتمت كــه دريــن بـــــاغ دل مبنـد
كـــز ايـن مـدت جــوي نگشايــد بهيـچ بــاب
ای دل نگـفتمت كــــه مشـو پـــای بنــــــد او
زيـــــرا كـــه كبــك را نبــود طــاقـت عناب
ای دل نگـفتمت كـــه مـــرو در هـــوای دل
طــاوس را چــه غـم زهـــــوا داری ذبـاب
ای دل نگـفتمت كــه طمـع بـر كـن از لبـش
هـــرچنــد بــي نمــك نبــود لــذ ّت كبــــاب
ای دل نگـفتمت كـه سـر از سنبـلش مپيـــچ
كافتی از آن كمند چو خواجو در اضطراب

گفتم بچشم

گفت اول يـــار من بگذر زجان گفتم بچشم
آشنائــــــي ترك كن با اين و آن گفتم بچشم
گفت گر خواهي كني نظاره بر رخسار من
پا منه ديگـــــــــر بباغ گلرخان گفتم بچشم
گفت مي خواهي اگــر بيني هلال ابرويم
ننگري ديگر بمــــــــاه آسمان گفتم بچشم
گفت گر خواهي شبي آيم تو را اندر كنار
كن كناره از تمام گلــــــرخان گفتم بچشم
گفت گر داری طمع بوسی لب خندان من
خون روان بايد كني از ديدگان گفتم بچشم
گفت ميخواهی اگر آئی نهان در كوی من
بايدت بوسيد پـــــــــای پاسيان گفتم بچشم
گفت با راجـی گرفتاری اگر در بند عشق
كن فغان و ناله چون ديوانگان گفتم بچشم
راجي تبريزي

قـافـله سالار دل

تا گرفتار بدان طرهء طرار شدم
بدو صد قافله دل، «قافله سالار» شدم
گفته بودم كه بخوبان ندهم هرگز دل
بــاز چشمم بتو افتــاد و گرفتار شدم
باميد گل روي تو نشستم چندان
تا كه اندر نظر خلق جهان خوار شدم
خرقهء من بيكي جام : كسي وام نكرد
من از اين خرقهء تهمت زده بيزار شدم
سرم از زانوي غم راست نگردد چكنم
حال چنديست كه سرگرم بدينكار شدم
گاه در كوي خراباتم و گه دير مغان
من در اين عاقبت عمر چه بيمار شدم
نرگس اول بعصا تكيه زد آنگه برخاست
گفت آن چشم سيه ديدم و بيمار شدم
نقد جان در طلبش صرف نمودم صد شكر
راحت از طعنه و سركوب طلبكار شدم
از كف پير مغان دوش بهنگام سحر
بيكسی جرعهء مي: عارف اسرار شدم
عارف قزويني