Friday, July 25, 2008

شرح جلوه

ديــده اي نيسـت نبينـد رخ زيبـــاي تــــــــــو را
نيست گـوشــي كــه همــي نشنـود آواي تــــو را
هيــچ دستــي نشــود جــُز بــر خـوان تــو دراز
كس نجــويد بجهــان جـــز اثــر پــاي تـــــو را
رهـرو عشقــم و از خــرقــه مسنــد بيـــــــزار
بـدو عـالـم نـدهـم روي دل آراي تــــــــــــو را
قامت سـرو قــدان را بــه پشيـزی نخــــــــرند
آنكــــه در خواب بـبـيـنـد قـد رعنـاي تـــــو را
بكجــــا روي نمايـــد كــه تواش قبلــــــــه نئی
آنكـــه جويـد بحـرم منـزل و ماواي تـــــــو را
همه جا منزل عشق است كه يارم همه جاست
كـــور دل آنكــه نيــابـد بجهــان جـاي تـــو را
با كه گـويـم كـه نـديـده اسـت و نبينــد بجهـان
جـز خـم ابـرو و جـز زلـف چلـيـپاي تــــو را
دكـــــــه علـم و خـرد بسـت در عشـق گشـود
آنكــه ميــداشـت بسـر علـت سـودای تــــو را
بشكنــــم ايـن قلـــــم و پـــاره كنــم ايــن دفتـر
نتـوان شـرح كنـم جلـوهء والاي تـــــــــــو را

Friday, July 18, 2008

آتش شوق


نفحــات وصلك اوقــدت جمــرات شــوقك فــي الحشـــــــا

زغمت بــه سينه كــم آتشــی كــه نــزد زبــانـه كمــا تشــا

تـو چـه مظهـر‍ی كـه زجلـوهء ، تو صـدای صيحهء قدسيان

گــذرد ز ذروهء لا مكان كــه خــوشا جمــال ازل خــوشــا

همــه اهــل مسجـد و صومعه پی ورد صبح و دعای شب

مــن و ذكــر طلعت و طــرهء تــو مــن الغــداة الــی العشا

بــه شكنــج زلف تــو هــر شكن گــرهــی فتاده به كار من

به گره گشائــی زلف خــود، كــه زكــار من گرهــی كشــا

دل مــن بــه عشــق تــو مــي نهــد، قــدم وفــا بـه ره طلب

فلئـن سعــــی فيـــــه سعــــ‍ی، و لئـن مشـــی فيـــــه مشـــی

به تو داشت خو، دل گشته خون، به تو بود جان مرا سكون

فهجــرتنـــي و جعلتنـــي و جعلتنـــي متحيـــرا متـــوحشــا

چـه جفـا كـه جـامـی خستـه دل، زجـدائـي تــو نمــی كشـد

قــدم از طــريــق وفــا مكش، ســوی عاشقــان جفـا كشآ


جامی

Thursday, July 10, 2008

محبوب بي همتا


الا يــا ايهــا الساقــي بگـــردان جــام خنــــدان را
رهـايــي ده ز آزارم غــم دنيــا دل و جــــــــان را
بگو بـا دلبـر سيمين بَـر ِ نـا مهـربــــــــــــان من
مده بـر بـاد ، زلف مشكفام و عنبـر افشـــــان را
تو اي محبوب بي همتا رخ خوبت مپوش از من
مكن سيلاب خون اي راحت جان چشم گريان را
چو در لعـــل لب نـُوشت نشـــان آب بقــا ديـــدم
نــدارم شــوق ظلمات و نخـواهم آب حيـــوان را
گدا از شاه مستغني است ، جانا در مقام عشـق
بسي خوشتـر بـُوََد گنج قنـاعت گنج خــــاقان را
نسيــم بامـــدادي از چمنــزار دلــــــــــم بگذشت
پريشـــان كـــرد چون زلف بتان قلب پريشان را
بنال اي بلبـل شيـدا كـه مـن هـم با تـــو همدردم
تو عشق غـنچـه داري ، من عشق گلستـــان را
كلام «رهگذر» شـد بـرگ سبـز تحفــــه درويش
قبـول افتـد اگــر ايــن هديــه ناچيــز جانــــان را