محبوب بي همتا

الا يــا ايهــا الساقــي بگـــردان جــام خنــــدان را
رهـايــي ده ز آزارم غــم دنيــا دل و جــــــــان را
بگو بـا دلبـر سيمين بَـر ِ نـا مهـربــــــــــــان من
مده بـر بـاد ، زلف مشكفام و عنبـر افشـــــان را
تو اي محبوب بي همتا رخ خوبت مپوش از من
مكن سيلاب خون اي راحت جان چشم گريان را
چو در لعـــل لب نـُوشت نشـــان آب بقــا ديـــدم
نــدارم شــوق ظلمات و نخـواهم آب حيـــوان را
گدا از شاه مستغني است ، جانا در مقام عشـق
بسي خوشتـر بـُوََد گنج قنـاعت گنج خــــاقان را
نسيــم بامـــدادي از چمنــزار دلــــــــــم بگذشت
پريشـــان كـــرد چون زلف بتان قلب پريشان را
بنال اي بلبـل شيـدا كـه مـن هـم با تـــو همدردم
تو عشق غـنچـه داري ، من عشق گلستـــان را
كلام «رهگذر» شـد بـرگ سبـز تحفــــه درويش
قبـول افتـد اگــر ايــن هديــه ناچيــز جانــــان را